Από ''αριστερά'' βληθέντες μετανάστες, πεσόντες για την απαξίωση των ΑΕΙ μας.

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες, όπως όλοι, το θέατρο του παραλόγου με την ‘’προοδευτική καθοδήγηση’’ από κάποιους ‘’αριστερούς’’ των δύστυχων λαθρομεταναστών, να καταλάβουν τη Νομική Αθηνών, με την επιδίωξη λήψης πολιτικού ασύλου.

Προφανής από την αρχή, η άτοπη κατάληξη του ενχειρήματος.

Βέβαιος ο τηλεκανιβαλισμός τους από τα μέσα, προς άγραν τηλεθέασης.

Βέβαιη η στοχοποίηση περαιτέρω, καθώς και δυσχερέστερη, η θέση αυτών των δύστυχων ανθρώπων, μετά από τα παραπάνω, στην ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς κάποιοι, δήθεν σκεπτόμενοι με μυαλό ‘’αμοιβάδας’’, μπορούν να βλάψουν περισσότερο αυτούς που δήθεν θέλουν να προστατεύσουν, ακόμα και από εκείνους τους πανέξυπνους ‘’Ελληναράδες’’ που με πρόσχημα την εθνική ταυτότητα, επιτίθενται επί δικαίων και αδίκων.

Η χώρα δεν χωρεί όλης της γης τους κατατρεγμένους. Ο ανεξέλεγκτος και με τον σημερινό τρόπο πολλαπλασιασμός, υποδοχή και διάχυση τους στην ελληνική κοινωνία, εξαθλιώνει τους ίδιους πρώτα και εκείνους που ήρθαν πριν από αυτούς, οδηγώντας τους βαθύτερα στην εκμετάλλευση, από ντόπιους και ξένους επιτήδειους.

Τα σύνορα μας είναι ευρωπαϊκά σύνορα, η λαθρομετανάστευση είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Με επιμονή πρέπει να το καταστήσουμε σαφές στους εταίρους μας, με κάθε τρόπο, μιας και εμείς μονομερώς επωμιζόμαστε το πρόβλημα.

Η Ευρώπη πρέπει να εμπεδώσει πως κίνητρα καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης και ισότητας στην πατρίδα τους, κοστίζουν λιγότερο, από την διατήρηση τους στο απαξιωτικό και μειωτικό καθεστώς, ως πρόσφυγες στις παρυφές της Ε.Ε

Ο δεύτερος μεγάλος χαμένος, για άλλη μια φορά, είναι ο μεγάλος ασθενής ,τα απαξιωμένα ΑΕΙ της χώρας και η προσχηματική, υποκριτική  χρήση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Σε μια εποχή όπου η δημοκρατία είναι απόλυτα εδραιωμένη στη χώρα μας καθώς και η απόλυτη ελευθερία της διακίνησης των ιδεών, η διατήρηση του πανεπιστημιακού ασύλου μόνο ως πρόσχημα αυθαιρεσίας και ανομίας μπορεί να υπάρχει .

Καιρός να ξεπεράσουμε ιδεοληψίες του παρελθόντος και να αφήσουμε την κοινή μας ιδιοκτησία, των χώρων της ανώτατης και ανώτερης παιδείας, στην αποστολή τους, ως χώρους παιδείας κυρίως του μη προνομιούχου Έλληνα-δας .   

Κάθε εμμονική προσύλωση σε αριστερισμούς του παρελθόντος, δεν είναι παρά ‘’κυνήγι μαγισσών’’, βλάπτουν πρώτιστα το φτωχό Έλληνόπουλο και τη μόνη του ελπίδα να σπουδάσει αξιοπρεπώς στο δημόσιο ΑΕΙ ,καθιστώντας την Παιδεία στην πατρίδα μας ταξικότερη.

Όπως εύστοχα γράφει και επισημαίνει οΤάκης Μίχας στις 29 Ιαν 2011 σε άρθρο του :                             http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5047

«…Πρόκειται για το γνωστό στην οικονομική βιβλιογραφία ως «Το πρόβλημα της Κοινοκτημοσύνης». Κάθε πόρος που ανήκει σε όλους-είτε πρόκειται για τις θάλασσες ή τα δάση ή τα δημόσια ΑΕΙ ή τα βοσκοτόπια – μπορεί να χρησιμοποιηθεί ταυτόχρονα από περισσότερες από μια ομάδες και από περισσότερους από ένα στόχους πολλοί από τους οποίους βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Κανένας δεν έχει το αποκλειστικό δικαίωμα στη χρήση του πόρου ούτε μπορεί να εμποδίσει άλλους να τον εκμεταλλευτούν είτε για ιδίαν χρήση είτε για οποιαδήποτε άλλη χρήση που έρχεται σε αντίθεση με την δική τους.
Έτσι στην πραγματικότητα ένας πόρος που «ανήκει» σε όλους στην ουσία δεν ανήκει σε κανένα. Αν χρησιμοποιείται από όλους εξαντλείται ταχύτατα και ολοκληρωτικά. Κανείς δεν έχει κίνητρο να τον διατηρήσει ή να τον συντηρήσει. …» για να συνεχίσει

«…Στο βαθμό που απουσιάζουν σαφή δικαιώματα ιδιοκτησίας η κάθε ομάδα προσπαθεί να

υπερεκμεταλλευθεί τον πόρο προς όφελός της. Ένα τμήμα των φοιτητών προσπαθεί να τα χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για μελλοντική επαγγελματική εξέλιξη. Από την άλλη πλευρά οι ομάδες της ΕΚΑ θέλουν να χρησιμοποιούν τον ίδιο χώρο για διαφορετικούς στόχους: ως γυμναστήρια για την επανάσταση, ως τεκέδες, ως αποχωρητήρια, κλπ….»

30 Ιαν 2011

Στέλιος Νικ. Γαβαλάς