Καλό δρόμο Βαγγέλη! Έμεινες λίγο...μα ολοζώντανα!

Από το αρχείο του ιδίου στο Facebook

Βαγγέλη,

βλέπω ότι σ αποχαιρετούν για το μεγάλο ταξίδι κι αποσβολώνομαι.

Αλήθεια, ακόμα ελπίζω να είναι από τις συνηθισμένες σου τρελές πλάκες, που τίναζαν την αδρεναλίνη των γύρω σου στον αέρα, για να λυθούν αμέσως μετά σε τρανταχτά γέλια.

Παρακαλώ να βρω, νυχτιάτικα στο τηλέφωνο, κάποιον να μου πει ότι γουστάρισες να μας χώσεις σε γιαλαντζί θλίψη, για να κάνεις χάζι τις φάτσες μας, εμπρός στην απώλειά σου.

Αρνούμαι (μαζί με πολλούς) να κλάψω, να στεναχωρηθώ, να μουτρώσω.

Πως άλλωστε. Αφού η επαφή, η σχέση μαζί σου προμήνυε μόνο γέλιο (συχνά και τρόμο), χαρά, παιδική ανεμελιά που οι περισσότεροι τη μυρίζαμε σαν βάλσαμο.

Ξέρω ότι τελευταία η τύχη σου μετρίασε το χαμόγελο από την έλλειψη ν αναμετριέσαι με τη γλύκα του βυθού, το μεγαλείο του βουνού, την γεύση της φύσης, του τοπίου, που ήξερες να ζεις στ όριο.

Μοιράστηκες μαζί μας, απίστευτες φυσικές ομορφιές, μοναδικά τοπία, θεραπευτικές εικόνες της μεγαλονήσου που μας γέννησε, σαν το μικρό σκανταλιάρη που θέλει παρέα για να γευτεί ότι αληθινά ωραιότερο ξεπροβάλει στο αιγαίο του νότου,στου λυβικού τις άκρες.

Από το αρχείο του ιδίου στο Facebook

Τίποτα απ όσα καταπιανόσουν δεν γίνονταν παρά με μεράκι, αγάπη και ατέλειωτο πάθος.
Μας μύησες σωστά, πολλά χρόνια πριν, μέσα από του μαγαζιού σου τη πραμάτεια, πως να μην κρυώνει, να μην ιδρώνει το κορμί μας. Πως να δροσίζεται στη κάψα, πως να ζεσταίνεται στ αγιάζι και στ απόι.

Nα ξέρεις πως δεν θα φύγεις από το μυαλό μας, γιατί όπου και να τσαντιρώνουμε ή ξωμένουμε, στο χιονιά ή τη κάψα, στις ακροθαλασσιές ή τις ραχούλες, όλο και θα κοιτάμε πίσω μας μην εισβάλεις ξαφνικά, ν ανακατώσεις ότι γαληνεύει.

Θα ακούμε πάντα καθησυχαστικά τις οδηγίες σου ότι ο δρόμος είναι φίνος αμαξωτός και αυτός θα είναι βρικολακιασμένος στα γκρέμνα, στις πέτρες, στα κατάβαθα νεροπάρματα, στη λασπούρα. Στο τέλος θα γελάμε τρομαριασμένοι, κατάκοποι μα ερωτευμένοι, εξαγνισμένοι για τις καβάτζες που μας έμπλεξες να γνωρίσουμε.

Η θύμηση σου θα φέρνει φαρδύ χαμόγελο κάθε που θα φτάνει στ αυτιά μας ο πριονωτός θόρυβος του ΚΤΜ, ο στακάτη βαβούρα του ΤΤ600 ... κι ας κατουριόμαστε για τις πέτρες που θα πετάγονται στα κράνη μας.

Θα σαι πάντα ψηλά, να αγναντεύεις μαζί μας τον ήλιο, να βασιλεύει στο δρόμο για τ Αμουτσερά, πάνω από την Ανώπολη.

Καλή στραθιά τρελλοπαντιέρα. Έμεινες λίγο...  μα ολοζώντανα.