Γύρω από τα Δικταία ( Λασιθιώτικα ) Όρη - ( Gts 300 hpe 21,22 Δεκ 2019 )

Παρασκευή και 13 στον Πειραιά τα μάζεψα όπως-όπως, φόρτωσα το σακίδιο στο ολοκαίνουργιο Vespone Gts,hpe και σαλπάρισα το βράδυ με το Βlue Galaxy για τη Σούδα.

Από τα τμρέλια του πλοίου καθώς πρυμνοδετούσε το ξημέρωμα του Σαββάτου φαίνονταν πως η βροχή με την υγρασία είχαν αγκαλιάσει τη δυτική μεγαλόνησο για τα καλά.

Πήρα στο ΒΟΑΚ πορεία ανατολικά για το Ρέθυμνο με το φορτωμένο Vespone. Η χιλιοκαμωμένη διαδρομή, βρεμένη στο σύνολο, σε συνδυασμό με τις 12ιντσες ρόδες του δικύκλου, με κάνουν να αισθάνομαι κάπως ανήσυχος.  Το νέο εξαιρετικό τιμόνι σε συνδιασμό με την άριστη σέλα με καθησυχάζουν φτάνοντας στο πατρικό μου γρήγορα.

Τα δίκυκλα είναι σχεδόν άχρηστα στα χέρια μου αν δεν ταξιδέψω μαζί τους. Είναι τα εργαλεία της αναζήτησης μου, ο τρόπος να συνδέομαι με  γνωστούς, άγνωστους τόπους κι ανθρώπους. 

Το Σαββατοκύριακο 21,22 Δεκεμβρίου, μαζί με το φίλο Μιχάλη νέο ιδιοκτήτη του εξαιρετικού Sym Hd 200IEvo, που με υπηρέτησε κοντά 10 χρόνια και 63.000χλμ, ξεκινήσαμε για τα Λασιθιώτικα στα Δικταία Όρη.

Ένα ολόφωτο Σαββατιάτικο πρωινό του χειμώνα είναι ο παρακινητικότερος λόγος για να χαθώ μέσα στην αγκαλιά του κρητικού τοπίου, που μας καλοδέχεται διαβαίνοντας του Σίμα την καμάρα, για την αγαπημένη Αμαριώτικη κοιλάδα με νοτιοανατολική πορεία για της Μεσσαράς τον κάμπο.

Η υγρή από τις βροχές κοιλάδα, καταπράσινη φύτρα του Ψηλορείτη, λάμπει χαρίζοντας άπλετη ορατότητα σαν διασχίζουμε το δρόμο, πλάι στο φράγμα, πυροβολώντας με θεραπευτικές εικόνες ως τους Απόστολους, την Αγιά Φωτεινή, κάτω από το Θρόνο, τον Καλόγερο, για τη Σχολή Ασωμάτων, που μας καλοσωρίσουν οι ψηλές φυλωσιές των ευκαλύπτων σταυρώνοντας σκιερά το δρόμο. Ο χειμωνικός ήλιος, που ανατέλλει νοτιότερα, τις ξεγελά λούζοντας φως την εμπασιά μας.

Σ όλη την προηγούμενη γρήγορη στριφτερή Αμαριώτικη στράτα το Vespone βουτά γρήγορα, νευρικά στις στροφές θυμίζοντας πως ο 12ιντσος μπροστινός μονόμπρατσος λουσάτος τροχός δεν είναι ο 16άρης του Sym που μ ακολουθεί, ούτε φυσικά ο 19άρης του δικύλινδρου R1200Gs.

Η εξαιρετική κατευθυντικότητα, το άριστο ύψος, μήκος του τιμονιού που έφτιαξαν οι Τοσκανέζοι στην Pontedera μαζί με το 120/70/12 City Grip ελαστικό της Michelin με καθησυχάζουν με σίγουρο πάτημα. O νέος 4βαλβιδος, 278cc, EURO4 High Performance Engine με τα 23.8 άλογα(20 στον τροχό) σπρώχνει, επιταχύνει ορεξάτα τα 160 κιλά της καλλίγραμης κατασκευής αδιαφορώντας για ανωφέρειες και κλίσεις.

Ο δρόμος στρίβει λαγκαδιές, βοσκοτόπια  περνώντας μας στην αγκαλιά της Αμπαδιάς απ τ αγαπημένα Κουρήτικα Βυζάρι, Φουρφουρά, Κουρούτες, Νίθαυρη, Αποδούλου, Βαθιακό, Πλάτανος, Λοχριά φτάνοντας τα όρια της Ρεθεμνιώτικης γης που κυκλώνει τον Ψηλορείτη, οδηγώρατους ﷽﷽﷽ς που κυκλντας μας μετά τις Καμάρες, Βορίζα  στις όρθια φυτεμένες θεόρατες κορφές του αρχαίου βουνού, που σχηματίζουν ονειρεμένα φαράγγια, όπου ρίζωσε η χριστιανική πίστη των καλόγερων της μονής του Αγίου Αντωνίου Βροντησίου στη νοτιοδυτική ρίζα του δάσους του Ρούβα. Μετά το κεφαλοχώρι του Ζαρού κατηφορίζουμε στο Μεσσαρίτικο κάμπο στις Μοίρες στο Σαββατιάτικο παζάρι.

Η κάλεση από τα φιλόξενα κορίτσια στη καρδιά της νότιας κωμόπολης μας ξαποστένει 85χλμ από την βόρεια αφετηρία μας. Πίνοντας καφέ παρακολουθούμε το συνωστισμό, αναρχία που προκαλεί η στρεβλή αστικοποίηση. Η άτακτη διάσχιση, στάθμευση, κατάληψη δυναστεύει το ζωτικό χώρο στους στενούς δρόμους της ζωντανής, χαοτικής πόλης. Yποφέρει από τα τενεκεδένια 4τροχα σύμβολα «ευμάρειας» προϊόντα της άστοχης επιδότησης, της δίχως κατεύθυνσης, ταυτότητας παραγωγής στο ζωοδότη πλούσιο κάμπο της Κρήτης που βιώνει την παρακμή του.

Συνεχίζουμε ανατολικά στο νότιο άξονα περνώντας από τα πολύβουα κεφαλοχώρια του πεδινού νότου Άγιοι Δέκα, Γκαγκάλες, Ασήμι, Πύργος. Μετά τον Πύργο το τοπίο ηρεμεί ξανά μακριά από την ανθρώπινη όχληση. Δεξιά μας οι πρόποδες των Αστερουσίων Ορέων η ραχοκοκαλιά του νότιου Ηράκλειου, μπροστά μας ανατολικά έχουν ξεπροβάλει τα Δικταία (Λασιθιώτικα) Όρη. Ο δρόμος Μεσοχωριό, Καστελιαννά, Δεμάτι, ως τη Μάρθα που στρίβει για την Έμπαρο στους πρόποδες είναι στρωτός, φαρδύς με καλή άσφαλτο, διασχίζοντας τη Βιάννο για την Ιεράπετρα. Αυτή την αυθεντική, αληθινή Κρήτη αγαπώ και την αποζητώ συνεχώς, θλιμμένος με την απανταχού κακοποίηση της.

Το Vespone στον καλό δρόμο είναι μαγικό χαλί. Σαν αρχίσει να χαλά η στράτα με σαμαράκια, λακούβες, μπαλώματα οι αναρτήσεις δεν αποσβαίνουν σωστά. Αντιλαμβάνομαι τους περιορισμούς όταν το μπροστινό κατάγεται από … σκέλος αεροσκάφους. Άλλος ένας λόγος που δεν δικαιολογούνται οι Τοσκανέζοι να τοποθετούν πακέτο αναρτήσεων από… τα βάθη της Κίνας. Εντάξει ! κρατούν πάντα επαφή με το δρόμο αλλά κυρίως στις εγκάρσιες ανωμαλίες, στις ανωμαλίες γενικότερα η μέση του αναβάτη περνά δοκιμασία παρά την εξαιρετική σέλλα, με τη σωστό αφρώδες, που παλεύει να σώσει την κατάσταση.

Ο πρώτος ανεφοδιασμός της ημέρας στους Μηλλιαράδες όπου η αντλία, του νοικοκυρεμένου βενζινάδικου της ΕΚΟ με την ευγενική ιδιοκτήτρια, γέμισε με 7lt το HD200 και 5.7lt τη Vespa hpe, που είχαν διανύσει 180χλμ έκαστο καταναλώνοντας 25,71χλμ/λίτρο το HD και μπράβο! 31,57χλμ/λίτρο η Vespa. 
Στην αστική χρήση η κατανάλωση της Τοσκανέζας ανεβαίνει στα 21χλμ/λίτρο ανάβοντας τη ρεζέρβα μόλις στα 130-140 χλμ

Ο δρόμος προχωρά προς τον Ξενιάκο, Κατωφύγι πρώην κτηνοτροφικούς οικισμούς. Πρόσφατα στρωμένος άσφαλτο θυμίζει έντονα το αρχαίο ορεινό μονοπάτι που τον γέννησε. Kρυμμένος ακόμη, ανηφορίζει σεμνά αποκαλύπτοντας ένα από τα μαγικότερα τοπία της Κρήτης μέχρι τον 1ο αυχένα.
Μετά συνεχίζει, όντας πάνω στο Δικταία Όρη, κατά μήκος ενός αρχαίγονου ποταμού που τρέχει το χειμώνα. Δρυάδες, πρινάρια στα κατάφυτα πλάγια που ξεκινούν από τη βαθιά πράσινη, εναλλάσονται στην κεραμυδί, για να φτάσουν στη κιτρινωπή  φορεσιά τους, χαιδεύονται στον κρύο αέρα λυγόντας αρχοντικά μα βαθία ριζωμένα στο παραμυθένιο βουκολικό τοπίο που έχει ζήσει χιλιάδες χρόνους πίσω βλέποντας, γνωρίζοντας κάθε γεολογική μεταβολή, πολιτιστική αναφορά του τόπου μας.

Στο 2^ο αυχένα ξεπροβάλει το μεγαλύτερο οροπέδιο της Κρήτης μισοφωτισμένο, σκοτεινό στα νότια. Ο ήλιος πάει για τη δύση του μέσα στην πιο λειψή χειμωνιάτικη μέρα του χρόνου. Βιαστικά κατηφορίζουμε βλέποντας αριστερά-δυτικά μας κλιμακώσεις με ξερολιθιές που βόρεια προστατεύει θεόρατος βράχος από το βοριά κρατώντας υγρασία στην άνυδρη γη. Φανταζόμαστε τους Μινωίτες γεωργοκτηνοτρόφους 3500 έτη πριν το Χριστό να καλλιεργούν βιδιανό, βηλάνα, κοτσιφάλι, λιάτικο αμπέλι ή άνυδρα μποστάνια με λαχανικά ή σιτηρά.

Λίγο μετά ο δρόμος σμίγει στους Αβράκοντες τον 1^ο οικισμό του οροπεδίου που συναντάμε. Κατευθυνόμαστε ανατολικά-δεξιά προς το Τζερμιάδο στις «Οροπεδίου Γεύσεις» όπου ο Μανώλης αναγνωρίζει την πείνα μας, μας σερβίρει του θεού τα καλά που εύκολα βγάνει ο ευλογημένος αυτός τόπος. Αφού αντιστεκόμαστε σθεναρά στα επίμονα κεράσματα τσικουδιάς, πληρώνουμε σχεδόν ... τίποτα και παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο μέσω Ψυχρού, μέσα στη νύκτα, για τον Άγιο Νικόλαο φτάνοντας κατάκοποι στα Έξω Λακώνια όπου ο συντοπίτης μας Γιάννης θα μας φιλοξενήσει στο πατρικό του.

Ο δρόμος είναι καλός, γεμάτος στροφές, μ εξαιρετική θέα το πρωί. Ο led (μικρή και μεγάλη σκάλα) φανός της Vespa είναι χάρμα οφθαλμών αλλά ... στο στριφτερό δρόμο η ανύπαρκτη πλευρική διασπορά του, η όχι μακρινή εμβέλεια του κάνουν την πορεία κουραστική μέσα στη νύκτα.

Ο εξαιρετικής διασποράς παλιομοδίτικος φανός αλογόνου του HD200 θα λύσει ευτυχώς το πρόβλημα και θα βλέπουμε. Απορώ στους στριφτερούς σκοτεινούς δρόμους της Τοσκάνης δεν δοκίμασαν να βαδίζουν τα νέα Vespone νύκτα;

Το επόμενο Κυριακάτικο πρωινό ξεκινούμε για την γειτονική Κριτσά κι από εκεί στον Κρούστα για να μπούμε στο δάσος του Πρινιά. Μετά από την πανέμορφη διαδρομή από ένα γραφικό πέρασμα φτάνουμε στην ορεινή Κριτσά κατόπιν βαδίζουμε για τον Κρούστα όπου προς το δάσος διασχίζουμε περιποιημένους ελαιώνες που η φετεινή ολική επιδρομή του δάκου δεν ξέχασε.

Το δάσος είναι φροντισμένο, εξωραισμένο από τη δασική υπηρεσία. Είναι σπάνιου κάλους φυσική ομορφιά με την καλύτερη αμφιθεατρική θέαση του κόλπου του Μιραμπέλου στα βόρεια. Μαγεμένοι χάνουμε τη διασταύρωση για να κινηθούμε περιμετρικά του δάσους και ο χωματόδρομος μας κατευθύνει σε διασταύρωση προς τ οροπέδιο Καθαρού ή τις Μάλλες στους πρόποδες των ανατολικών Δικταίων Όρεων. 

Μετά από 21 χλμ σχετικά προσπελάσιμου χωματόδρομου τα δύο σκούτερ θα βρεθούν πάνω από τις Μάλλες, κοντά στο Σελάκανο, όπως η ηλικιωμένη γιαγιά, που μαζεύει χόρτα, μας ενημερώνει ενώ την κοιτάμε απορημένοι. 

Η θέα της ασφάλτου μας ανακουφίζει. Η διαδρομή Μάλλες, Ανατολή, Πρίνα, Καλαμαύκα, Ίστρο είναι από τις στριφτερότερες αλλά και γραφικότερες της Κρήτης. Στα δεξιά νότια οι Γεραπετρίτικες ακτές όπου γυαλίζουν τα θερμοκήπια στον γειτονικό κάμπο. Λίγο μετά την Καλαμαύκα ξεπροβάλει ξανά ο κόλπος του Μιραμπέλου στα βόρεια, που λάμπει κάθε που ο ήλιος μας κάνει τη χάρη να ξεπροβάλει τη νεφοσκεπή αυτή Κυριακή.

Σαν φτάνουμε στον Άγιο Νικόλαο στην παρέα προστίθεται και ο Γιάννης με το Aprilia Scarabeo 200 όπου μέσα από την πόλη ξεκινάμε παραλιακά φτάνοντας στις κακοποιημένες Ελούντα, Σχίσμα Ελούντας, Πλάκα.

Μετά ο δρόμος ανηφορίζει και λίγο παραπάνω  ένα φροντισμένο παρατηρητήριο, στο πλάι του δρόμου, δίνει μια εξαιρετική όψη της νήσου Καλυδώνας (Σπιναλόγκα) όπως και του κόλπου του Μιραμπέλου από τα δυτικά.

Ο δρόμος συνεχίζει για το Βρουχά και τις Σέλλες παρέχοντας φανταστική θέα στο κρητικό πέλαγος. Προχωράμε στα ορεινά Σχινιάς, Πατσόπουλος, Φινοκαλιά, Νοφαλιάς κατηφορίζοντας στις Κουρούνες όπου ξεπροβάλει από μακριά η Νεάπολη με την όμορφη φιλόξενη πλατεία της.

Ο 3^ος ανεφοδιασμό καυσίμων δεν άλλαξε την εικόνα της κατανάλωσης. Μετά από υπόδειξη, φάγαμε στις Λίμνες στο1^ο καφενείο (αριστερά στο χωριό ερχόμενοι από Άγιο Νικόλαο), φιλόξενα, ευγενικά, νόστιμα, με χαμηλή χρέωση.

Ευθύς με το τελευταίο φως της μέρας ξεχώρισα από την παρέα που θα κάνει Χριστούγεννα στο Λασίθι και κίνησα δυτικά 129χλμ για το Ρέθυμνο. Στη διαδρομή οι ριπές των 11 μποφώρ νοτιά έκαναν την επιστροφή μου συναρπαστικότερη ως τα Λινοπεράματα στο Ηράκλειο που με βρήκε το σκοτάδι. Οφείλω ένα μπράβο στους Τοσκανέζους της Piaggio που σχεδίασαν την νέα Vespa Gts hpe(MY19) να μην κλωνίζεται από τον αέρα, σε αντίθεση με τις προκατόχους της. Οφείλω επίσης να επισημάνω πως η κουβέρτα (Termoscud R154X) της TUCANO URBANO που φοράει η Vespa μου βοήθησε τα πράγματα στην ευστάθεια εκτός από το κρύο, την υγρασία και τη βροχή που κράτησε μακριά μου.

Άλλη μια φορά το αγαπημένο Λασίθι επιβεβαίωσε ότι δεν τ αγαπώ άδικα. Όμορφες όψεις της κρητικής γης, υπέροχοι, σεμνοί, φιλόξενοι άνθρωποι, εξαιρετικό φαγητό σε λογικές χρεώσεις.

Έφτασα στο πατρικό μου κουρασμένος από το ανεμόδαρμα, που συνεχίστηκε ηπιότερο μετά το Πάνορμο ως το ανατ. Ρέθυμνο. Ήμουν όμως ανακουφισμένος που η επιλογή μου να εντάξω ξανά, μετά από χρόνια, μια Vespa στις καθημερινές μετακινήσεις μου δεν ήταν απλά συναισθηματική απόφαση. Παρά τις κάποιες επιμέρους αρνητικές εντυπώσεις, που ανέφερα παραπάνω, παρουσιάζει ένα σύγχρονο, ολοκληρωμένο δίκυκλο σύνολο που υπόσχεται ακόμα και μακρινές εξερευνήσεις εκτός από ¨λουσάτες¨ αστικές μετακινήσεις.

-->

Μια 61χρονη Κρήσσα Vespa στη Κρήτη ολόγυρα. Γύρος της Κρήτης 20,21,22 Σεπ 2019 (709χλμ), Λέσχη Κλασσικής Μοτοσυκλέτας Χανίων

κατάβαση από Καλλικράτη (photoshoter Yannis Efraimidis)

Τους "κλασσικούς" των Χανίων του παρακολουθώ χρόνια για την υπέροχη, αθόρυβη δουλειά τους για τη διάσωση της δίκυκλης όψης της νεώτερης κρητικής ιστορίας που αριθμεί σε πάνω από 80 κλασσικά δίκυκλα, όλων των εποχών και όλων των τύπων.

Τα εκθέτουν με καμάρι, κάθε Αύγουστο, στην ανατολική πύλη Sabionara των Χανιώτικων ενετικών τειχών για να γνωρίσει ο κόσμος τα δίκυκλα που όργωναν την κρητική ενδοχώρα, και όχι μόνον, νωρίς, στα μέσα, αργότερα τον 20ο αι.

Όταν ανακοίνωσαν το φετινό 9ο γύρο της Κρήτης άμεσα σχημάτισα το τηλ του αεικίνητου προέδρου Ανδρέα Ξυνίδη για να δηλώσω συμμετοχή.Ο Ανδρέας με ευγένεια αλλά σκεπτικός με άκουσε να του ανακοινώνω πως θα ήθελα, ατη μνήμη του γεννήτορα μου, να συμμετάσχω με τη Vespa του (VBA1T, 147,6cc, 3 ταχ, 5,5 ίππων) που στράντζαραν οι Ιταλοί στην Pontedera τον Απρ του 1958.

Στην επαφή μας, λίγες μέρες μετά στα Χανιά, μου εκδήλωσε τους λογικούς προβληματισμούς του για την ικανότητα του μικρού δικύκλου ν ανταπεξέλθει σε πάνω από 200χλμ ημερήσια, σ ανηφοριές κι αόρια διανύοντας 800χλμ σε 3 ημέρες.Τον καθησύχασα με τη σιγουριά και τη γνώση από το classic trophy του 1999 που συμμετείχαμε επί 400χλμ από την Αθήνα- Γαλαξείδι-Αθήνα.

Η Vespa αμέσως έφυγε για τον ανακατασκευαστή της Λευτέρη Θεοδωράκη (Λένορμαν 159, 210 5133449) για επιθεώρηση, 20 χρόνια μετά την αναστήλωση της στη δεύτερη δίκυκλη νεότητα της.

Χρειάζονταν ελάχιστα για να δείξει ότι παραμένει ετοιμοπόλεμη 61 χρόνια μετά. Τα έμπειρα χέρια του Λευτέρη κάνουν πάντα εκπληκτική δουλειά καθώς και το έμπειρο ψείρισμα από τον Πέτρο έδωσαν ένα μαγικό ρελαντί, άριστη ρύθμιση καρμπυρατέρ, προληπτικά καινούργια συρματόσχοινα, λάδια και λιπάνσεις. Η σέλλα του οδηγού δέχτηκε την περιποίηση του μάγου Jimmy της Motoderma (Στρ Μακρυγιάννη 18 Ρέντης 210 4904473)

Η Ελπίδα με την Ευθυμία, θυγατέρες του Λευτέρη ήταν νήπια όταν την επανασχηματίσαμε από το '96 ως το '98. Σήμερα φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται από τον αδελφό τους το Νίκο πάνω στο μπεζ Vespone του παρελθόντος από την Κρήτη, που σταθμεύει στην έκθεση δίπλα στις μοντέρνες Vespa.

Για μια εβδομάδα μπήκε στη ρουτίνα μου, διανύοντας αρκετά χλμ, ανάμεσα στην κίνηση των απορρημένων στην όψη της Αθηναίων, για να βεβαιωθώ για την αρτιότητα της να μπει στα δύσκολα.

1η μέρα Παρ 20 Σεπ 2019 (205+68=273χλμ)

Το πρωί την Παρασκευής 20ης Σεπτέμβρη ξεκίνησα από το Ρέθυμνο για τα Χανιά, στους Αγίους Αποστόλους, στην εκκίνηση διανύοντας τα πρώτα 68χλμ Τα απαστράπτοντα κλασσικά ήταν παραταγμένα περιμένοντας να ξεκινήσουν. Norton, Triumph, AJS, Moto Guzzi, BMW, HONDA, YAMAHA και ένα ταπεινό scooter από το Ρέθυμνο.Βρίσκω φίλους, γνώριμους, συνοδοιπόρους που συμμετέχουν.

Σε λίγο ξεκινούμε κατευθυνόμενοι για το Θέρισο διασχίζοντας τα φαράγγια της Κυδωνίας που ανηφορίζουν στα ορεινά, στη Μαλάξα.

Άγρια σμηλεμέμένη φύση ολόγεμη στο πράσινο που σαν τ ανηφόρια φτάσουν στο Μαλαξιανό μικρό οροπέδιο το τοπίο γίνεται καφετί, μπεζ, βουκολικό, πασπαλισμένο στις σκιανιάδες από πρινάρια, βουτηγμένο στις μυρωδιές από πρόβατα και γίδια. Κατηφορίζουμε τη φιδίσια διαδρομή για τον Αποκόρωνα πιάνοντας την παλιά εθνική προς το Στύλο, Νιό Χωριό, Βρύσσες μες στα κυππαρίσια, τις δρυάδες, του νερού τα μέρη. Λίγο μετά πιάνουμε τ ανηφόρι προς τον Εμπρόσνερο. Αποδεσμεύω τους καρτερικά συνοδεύοντες την αργή διαδρομή μου διαβεβαιώνοντας ότι διαβάζοντας το road book θα τους βρω στον Καλλικράτη.

Η Vespa ανηφορήζει με 2α για την Κράπη, καρτερικά ως τ Ασκύφου για να στρίψει στις άκρες της ανατολικής Μαδάρας(Λευκά όρη) για τη λαγκαδιά τ Ασφένδου, του Καλλικράτη, αφού σκαρφαλώσει την παρατεταμένη ανηφοριά με 1η ως τον αυχένα για να πιάσει την κατηφοριά, όπου σβηστή για να κρυώσει, θ αποσώσει στη 1η στάση στ "Αρμί του Καλλικράτη" έχοντας διανύσει ακόμη 80χλμ.

Η συνέχεια είναι κατηφορική στα Ρεθυμνιώτικα περνώντας από Μυριοκέφαλα προς Βελονάδο, Καλή Συκιά, Κάλυβος, Αγγουσελιανά ως τη Μπαλέ στον ΑγιοΒασιλειώτικο δρόμο. Φτάνουμε στο Μυξόρουμα για να στρίψουμε στη Μουρνέ που πίσω από τα περβόλια της ξεκινά το δρυμισκιανό φαράγγι ως το Δρύμισκο. Μετά ανηφορίζουμε προς Ακτούντα ως του Κισσού τον Κάμπο, ξανά στον Αγιοβασιλιώτικο ως τις Βρύσες για τ Ακούμια για να κατηφορίσουμε στην Τριόπετρα στο Λυβικό πέλαγος μετά από τα πρώτα 68,5χλμ Ρεθυμνιώτικης γης για τη 2η στάση της μέρας.

Η διαδρομή συνεχίζεται για τις Μέλαμπες και την Αγία Γαλήνη εγκαταλείποντας το Ρέθυμνο όπου ο 1ος ανεφοδιασμός καυσίμων δείχνει 18χλμ το λίτρο. Καθόλου άσχημα για τη Vespone! H διαδρομή προχωρά προς το Τυμπάκι κι από εκεί στο Καμηλάρι, Πιτσίδια ως τα Μάταλα που τελειώνει η 1η μέρα 57χλμ από τη 2η στάση και 205χλμ από την εκκίνηση.

Είμαι κατάκοπος παρά το ντουζ. Στη SCALA στην άκρη του κύματος o Αντρέας έχει κανονίσει εκλεκτούς ψαρομεζέδες. Η 52μελής παρέα πιάνει τις κουβέντες ως αργά. Στο τραπέζι μου με τον Τάκη και τους Γιώργηδες κουβεντιάζουμε για μοτοσυκλετιστική ιστορία, το ΤΤ ISLE of MAN, τα οδοιπορικά της Ελιάς, το Μουσείο μοτοσυκλέτας.

2η μέρα Σαβ 21 Σεπ 2019  (220χλμ)

Η 2η μέρα ξεκινά λιόλουστη με του μοτοσυκλετιστές να ξεχείνονται στην Μεσσαρίτικη γη ανάμεσα σε λιόδεντρα και περιβόλια. 

Πόμποια, Πλώρα, Πλάτανος, Λούκια, Βασιλική, Στάβιες, Χάρακας και τ ανηφόρι στ Αστερούσια όρη ξεκινά ψηλά ως τους Παράνυμφους όπου οι ντόπιοι, εν χορώ, με αποτρέπουν να συνεχίσω στους χωματόδρομους για την Εθιά στην κορυφή.

Όμως το ακριβές road book με οδηγεί.

Με λίγο χωματόδρομο το Vespι σκαρφαλώνει ως την Εθιά της 1ης στάσης της μέρας, μετά 64 χλμ, στην παραδοσιακή ταβέρνα "Ποριστής" που πρέπει να επισκευτείτε όλοι.

Σε κάθε στάση, που φτάνω πάντα με καθυστέρηση, έχουν όλοι την έγνοια μου. Μπορεί να έχω αποδεσμεύσει τους ουραγούς(σκούπες) και διαβάζοντας το road book πηγαίνω μόνος μου. Όταν τους συναντώ αλληλέγυα μ επεφημούν αντιλανόνομενοι τη δυσκολία. Αμήχανος τους υπενθυμίζω πως κουβαλώ την ίδια τρέλα με κείνους ικανή να με φτάσει πολύ μακρύτερα.

Η θέα από τ Αστερούσια είναι μοναδική ατενίζοντας όλο το Μεσσαρίτικο κάμπο, βόρεια τον Ψηλορείτη, βορειοανατολικότερα τα Δικταία Όρη. Μαγεμένος κατεβαίνω στον Αχεντριά κι από εκεί άλλα 14χλμ σβηστός την κατηφοριά.Τα 8ιντσα λάστιχα βγάζουν βόμβο που ενισχύεται από τα οβάλ καπούλια του σασί.

Μέσα στη γαλήνη του τοπίου ο βόμβος μου ξυπνά παιδικές μνήμες με το Νικολή Γαβαλά στο τιμόνι, εμένα μπροστά (αργότερα πίσω) να κατεβαίνουμε σβηστοί από τους Πάνω Μύλους, το Χαλεβή προς το Ρέθυμνο, που πανοραμικά ξεπρόβερνε, μαζί με το Κρητικό πέλαγος, ορατά από την αμφιθεατρική λιόφυτη διαδρομή μας. 

Δακρύζω. Το δάκρυ έχει κυλίσει αρκετές φορές μέσα στη μέρα που ο αέρας το σκορπίζει. 

Η θύμισες πυροδοτούνται συνεχώς από το ράθυμο βόμβο της καμπάνας μετάδοσης, τη μυρωδιά από το λάδι καύσης που αναμιγνύεται με τις μυρωδιές της φύσης. Ξαναγίνομαι 5, 6, 7 γυρνώντας στα '70, '71, '72. 

Κάθε Κυριακή ο Γαβαλάς μαναβελίζει με τραβηγμένο το τσοκ για να βάλει μπροστά το οικογενειακό όχημα, να πάμε στο χωριό, αφού φάμε μαζί πρώτα στον κατάμεστο Κανακάκη, στη Μεγάλη Πόρτα(Porta Cuore) δύο ολόφρεσκες μερίδες λουκουμάδες με πολύ σιρόπι-κανέλα, ν αφήσουμε τη στενάδα της παλιάς Ρεθυμνιώτικης πόλης. 

Ανατολικά κινούμενοι, να περάσουμε τη Καλλιθέα, του Κόρακα την Καμάρα, τα Περιβόλια, τα Μυσσίρια, να στρίψουμε για το Χρωμοναστήρι. Λίγο μετά, η γιαγιά με τη θεία θα ανηφορήσουν, με φορτωμένη τη γαιδούρα από το Μυλωνιανό φαράγγι, για να μεταφορτώσουμε στη Vespa λεμόνια, πατάτες, μαρούλια, πορτοκάλια, μπουρνέλες για το μπακάλικο μας, στην Εθνικής Αντιστάσεως 92 στη μικρή αγορά. 

- Αλήθεια είναι Νικολή Γαβαλά. 

- Αυτή (η Vespa) μας ανάθρεψε, σμίλεψε ότι ωραιότερο στη σχέση μας αποτελώντας τον ισχυρότερο, πολυτιμότερο κρίκο, νησίδα                                  Κι ας είμαστε τόσο διαφορετικοί ώστε, στην κοινή ζωή μας, να πνιγόμαστε σαν ... το σκύλο με το γάτη... κι ας μ αγαπούσες τόσο... κι ας βρήκα περίσσια δυσκολία, κόπο να σ αποκρυπτογραφήσω, να καταλάβω.        

Ευτυχώς, για την εγγονή σου υπήρξες λιμάνι, ο ιδανικότερος παππούς, στηρίζοντας το πρότυπο που κάθε εγγόνι θα επιθυμούσε.

Οι σκέψεις κυλούν μαζί με το δρόμο που στεφανώνεται καταπράσινος, συχνά σκιερός από το Μεσοχωριό, τα Καστελιαννά, το Δεμάτι ως τη Μάρθα κι από εκεί προς την Έμπαρο όπου ξεκινά τ ανελέητο ανηφόρι για τ οροπέδιο του Λασιθίου, μια από τις μεγάλες ομορφιές τούτης της χώρας. 

Ο δρόμος ανηφορίζει μέσα στα πρινάρια, τις δρυάδες κατά μήκος του στεγνού ποταμού. Αρχαία πατήματα, ιερά περάσματα, μινωικά βοσκοτόπια ορίζουν ένα ξεχωριστό περιβάλλον που θωρεί από ψηλά το εύφορο οροπέδιο. 

Κατηφορίζοντας κυκλώνω απο την ανατολική πλευρά, μέσα στους ανεμόμυλους, καταλήγοντας στο Τζερμιάδο στις "Οροπεδίου Γεύσεις" για τη 2η στάση, έχοντας διανύσει 66χλμ. 

Θα φάω τις νοστιμότερες πατάτες, εξαιρετική φάβα, μαγικές κόκκινες ψητές πιπεριές, εξαιρετικό κρέας.

Το Λασίθι τ αγαπώ ιδιαίτερα.Είναι το πιο αμόλυντο, αυθεντικό κομμάτι της Κρήτης παρά τις κακοποιημένες Ελούντα, Ιεράπετρα και Αγ.Νικόλαο.

Ο καιρός αρχίζει κι αγριεύει με ένα παγωμένο βοριά και σύννεφα όταν ξεκινούμε την κάθοδο βόρεια, ανατολικά για Κριτσά, Κρούστα για να διασχίσουμε το πανέμορφο δάσος του Πρίνα.                    Ο καιρός χαμηλότερα ημερεύει.Δεν έχω ξαναπεράσει και μαγεύομαι από την ομορφιά του. 

Ο δρόμος πια δείχνει την Ιεράπετρα ενώ η δύση φωτίζει εξαιρετικά το τοπίο σαν ξεπροβάλουν οι γεραπετρίτικες ακτές.

Ο βοριάς λυσσομανά σαν το σούρουπο πέφτει στην Ιεράπετρα, όπου η ατυχία του προέδρου να του ακύρωσει την τελευταία στιγμή το αρχικό ξενοδοχείο, μας ρίχνει σ ένα "resort" στην Αγιά Φωτιά, 14χλμ ανατολικά, που όμοιο του ούτε στα υπανάπτυκτα -ισταν δεν θα βρείτε. 

Έχουν διανυθεί 220χλμ την γεμάτη 2η μέρα.                                        Ο πάντα προνοητικός πρόεδρος θα μας αποζημιώσει το βράδυ μ ένα εξαιρετικό γεύμα.

3η μέρα Κυρ 22 Σεπ 2019 (216χλμ)

Η Κυριακή 3η μέρα του ταξιδιού μας ξεκινά με τον εξευμενισμένο βοριά να έχει κοπάσει κι όλους μας με τρελά γέλια να περιγράφουμε στο πρωινό τα χτεσινοβράδινα ευτράπελα "κομφόρ" των δωματίων μας.

Η διαδρομή ξεκινά για τον Άγιο Νικόλαο. Μετά από δεήσεις στον μετριασμένο βοριά, να μην κοντράρει τη Vespa κόβοντας την 3η φτάνω στο βενζινάδικο με τη ρεζέρβα αρκετά ρουφηγμένη.

Πίσω μου το ζευγάρι με το YAMAHA XT550 έχει περπατήσει με σκασμένη σαμπρέλα στο μπροστινό λάστιχο. Η τύχη θα φανερώσει κυριακάτικα τον τοπικό ποδηλατά Ορφανάκη. Θα αντικαταστήσει τη σαμπρέλα αμέσως, καθιστώντας το ΧΤ το τυχερό δίκυκλο της ημέρας.

Το road book δείχνει την Ελούντα μέσα από την παραλία του Αγ Νικολάου. Ωραία η διαδρομή όπου μετά τα κακοποιημένα Ελούντα, Σχίσμα Ελούντας και Πλάκα ο δρόμος ανηφορίζει. 

Η μεγάλη παρέα σταματά σ ένα look out σκιερό από βελανιδιές με εκπληκτική θέα του κόλπου του Μιραμπέλου.και της Σπιναλόγκας. Η στάση θ αποδειχθεί ευκαιρία για τρελό γέλιο, πλάκες αλλά θα καθυστερήσει το πρόγραμμα.

Ο δρόμος συνεχίζει ορεινά σε μια μαγευτικής ομορφιάς περιοχή, άγνωστης σε μένα. Βρουχάς, Σέλλες, Σχοινιάς, Πατσοπουλος, Φινοκαλιά, Νοφαλιά, Κουρούνες θα μας αποσώσουν στη Νεάπολη Λασιθίου έχοντας διανύσει 90χλμ από την Ιεράπετρα. 

Η στάση στη κεντρ πλατεία Νεαπόλεως θα μετατραπεί από καφέ με μεζέ σε κανονικό τσιμπούσι, με τον καφετζή έντρομο ότι οι καφέδες θα μας αποτρέψουν από τα εξαιρετικά σερβιρίσματα του. Δεν αφήσαμε τίποτα.

Κατόπιν το πρόγραμμα είχε πορεία 84χλμ, δυτικά πάνω στο ΒΟΑΚ, από Νεάπολη ως τις Σίσσες, για φαγητό στο "Σίσαιον" ένα εξαιρετικών αιδεσμάτων σημείο.        

Η Vespone θα διανύσει ασταμάτητα τα 84χλμ σε 1ώρα και 30 λεπτά εκπλήσοντας με για τις ικανότητες της, παρά τις ανηφοριές και την μεγάλη απόσταση.

Τα τελευταία 42χλμ μέχρι το πατρικό γκαράζ στο ανατ. Ρέθυμνο έβαλα με το νου μου όλους αυτούς τους τσάκαλους της μεταπολεμικής γενειάς που με τις Vespa τους όργωναν την Κρητική ενδοχώρα και όχι μόνον, κάτω από δύσκολες συνθήκες, σε άθλιους, τις περισσότερες φορές χωματόδρομους, για το μεροκάματο, για να μεταφέρουν πραμάτιες, για να μετακινήσουν τις φαμίλιες τους, για να διασκεδάσουν, για να ερωτευθούν.

Στη αιώνια μνήμη τους τούτη εδώ η υπέροχη οδοιπορία σ ολόκληρη τη μάνα Κρητική γη! 

 Μακάρια ανάπαυση Νικολή Γαβαλά !