Στέλιος Νικ.Γαβαλάς Stelios Nik.Gavalas

Σαν μπορέσεις να σκεφτείς "έξω απ το κουτί" θα δεις συντηρητικούς αριστερούς, προοδευτικούς δεξιούς, στις αλλαγές φοβισμένους, στενόμυαλους, έρποντες καιροσκόπους. Θα δεις ανάγκες & ευκαιρίες.
Το αληθινά καινούργιο χωρεί λάθη, όμως θέλει φαντασία και κόπο.H εξέλιξη είναι δύσκολη γέννα,θέλει επιμονή, προσήλωση στο στόχο.
Τίποτα μαγικότερο της ηδονής, της σύνθεσης της δημιουργίας, της γλύκας, της μυρωδιάς του νέου. Την άνοιξη της ελπίδας .

26 Δεκ 2019

Γύρω από τα Δικταία ( Λασιθιώτικα ) Όρη - ( Gts 300 hpe 21,22 Δεκ 2019 )




Παρασκευή και 13 στον Πειραιά τα μάζεψα όπως-όπως, φόρτωσα το σακίδιο στο ολοκαίνουργιο Vespone Gts,hpe και σαλπάρισα το βράδυ με το
Βlue Galaxy για τη Σούδα.
Από τα τμρέλια του πλοίου καθώς πρυμνοδετούσε το ξημέρωμα του Σαββάτου φαίνονταν πως η βροχή με την υγρασία είχαν αγκαλιάσει τη δυτική μεγαλόνησο για τα καλά.

Πήρα στο ΒΟΑΚ πορεία ανατολικά για το Ρέθυμνο με το φορτωμένο Vespone. Η χιλιοκαμωμένη διαδρομή, βρεμένη στο σύνολο, σε συνδυασμό με τις 12ιντσες ρόδες του δικύκλου, με κάνουν να αισθάνομαι κάπως ανήσυχος.  Το νέο εξαιρετικό τιμόνι σε συνδιασμό με την άριστη σέλα με καθησυχάζουν φτάνοντας στο πατρικό μου γρήγορα.

Τα δίκυκλα είναι σχεδόν άχρηστα στα χέρια μου αν δεν ταξιδέψω μαζί τους. Είναι τα εργαλεία της αναζήτησης μου, ο τρόπος να συνδέομαι με  γνωστούς, άγνωστους τόπους κι ανθρώπους. 
Το Σαββατοκύριακο 21,22 Δεκεμβρίου, μαζί με το φίλο Μιχάλη νέο ιδιοκτήτη του εξαιρετικού Sym Hd 200IEvo, που με υπηρέτησε κοντά 10 χρόνια και 63.000χλμ, ξεκινήσαμε για τα Λασιθιώτικα στα Δικταία Όρη.

Ένα ολόφωτο Σαββατιάτικο πρωινό του χειμώνα είναι ο παρακινητικότερος λόγος για να χαθώ μέσα στην αγκαλιά του κρητικού τοπίου, που μας καλοδέχεται διαβαίνοντας του Σίμα την καμάρα, για την αγαπημένη Αμαριώτικη κοιλάδα με νοτιοανατολική πορεία για της Μεσσαράς τον κάμπο.
Η υγρή από τις βροχές κοιλάδα, καταπράσινη φύτρα του Ψηλορείτη, λάμπει χαρίζοντας άπλετη ορατότητα σαν διασχίζουμε το δρόμο, πλάι στο φράγμα, πυροβολώντας με θεραπευτικές εικόνες ως τους Απόστολους, την Αγιά Φωτεινή, κάτω από το Θρόνο, τον Καλόγερο, για τη Σχολή Ασωμάτων, που μας καλοσωρίσουν οι ψηλές φυλωσιές των ευκαλύπτων σταυρώνοντας σκιερά το δρόμο. Ο χειμωνικός ήλιος, που ανατέλλει νοτιότερα, τις ξεγελά λούζοντας φως την εμπασιά μας.

Σ όλη την προηγούμενη γρήγορη στριφτερή Αμαριώτικη στράτα το Vespone βουτά γρήγορα, νευρικά στις στροφές θυμίζοντας πως ο 12ιντσος μπροστινός μονόμπρατσος λουσάτος τροχός δεν είναι ο 16άρης του Sym που μ ακολουθεί, ούτε φυσικά ο 19άρης του δικύλινδρου R1200Gs.
Η εξαιρετική κατευθυντικότητα, το άριστο ύψος, μήκος του τιμονιού που έφτιαξαν οι Τοσκανέζοι στην Pontedera μαζί με το 120/70/12 City Grip ελαστικό της Michelin με καθησυχάζουν με σίγουρο πάτημα. O νέος 4βαλβιδος, 278cc, EURO4 High Performance Engine με τα 23.8 άλογα(20 στον τροχό) σπρώχνει, επιταχύνει ορεξάτα τα 160 κιλά της καλλίγραμης κατασκευής αδιαφορώντας για ανωφέρειες και κλίσεις.

Ο δρόμος στρίβει λαγκαδιές, βοσκοτόπια  περνώντας μας στην αγκαλιά της Αμπαδιάς απ τ αγαπημένα Κουρήτικα Βυζάρι, Φουρφουρά, Κουρούτες, Νίθαυρη, Αποδούλου, Βαθιακό, Πλάτανος, Λοχριά φτάνοντας τα όρια της Ρεθεμνιώτικης γης που κυκλώνει τον Ψηλορείτη, οδηγώρατους ﷽﷽﷽ς που κυκλντας μας μετά τις Καμάρες, Βορίζα  στις όρθια φυτεμένες θεόρατες κορφές του αρχαίου βουνού, που σχηματίζουν ονειρεμένα φαράγγια, όπου ρίζωσε η χριστιανική πίστη των καλόγερων της μονής του Αγίου Αντωνίου Βροντησίου στη νοτιοδυτική ρίζα του δάσους του Ρούβα. Μετά το κεφαλοχώρι του Ζαρού κατηφορίζουμε στο Μεσσαρίτικο κάμπο στις Μοίρες στο Σαββατιάτικο παζάρι.


Η κάλεση από τα φιλόξενα κορίτσια στη καρδιά της νότιας κωμόπολης μας ξαποστένει 85χλμ από την βόρεια αφετηρία μας. Πίνοντας καφέ παρακολουθούμε το συνωστισμό, αναρχία που προκαλεί η στρεβλή αστικοποίηση. Η άτακτη διάσχιση, στάθμευση, κατάληψη δυναστεύει το ζωτικό χώρο στους στενούς δρόμους της ζωντανής, χαοτικής πόλης. Yποφέρει από τα τενεκεδένια 4τροχα σύμβολα «ευμάρειας» προϊόντα της άστοχης επιδότησης, της δίχως κατεύθυνσης, ταυτότητας παραγωγής στο ζωοδότη πλούσιο κάμπο της Κρήτης που βιώνει την παρακμή του.

Συνεχίζουμε ανατολικά στο νότιο άξονα περνώντας από τα πολύβουα κεφαλοχώρια του πεδινού νότου Άγιοι Δέκα, Γκαγκάλες, Ασήμι, Πύργος. Μετά τον Πύργο το τοπίο ηρεμεί ξανά μακριά από την ανθρώπινη όχληση. Δεξιά μας οι πρόποδες των Αστερουσίων Ορέων η ραχοκοκαλιά του νότιου Ηράκλειου, μπροστά μας ανατολικά έχουν ξεπροβάλει τα Δικταία (Λασιθιώτικα) Όρη. Ο δρόμος Μεσοχωριό, Καστελιαννά, Δεμάτι, ως τη Μάρθα που στρίβει για την Έμπαρο στους πρόποδες είναι στρωτός, φαρδύς με καλή άσφαλτο, διασχίζοντας τη Βιάννο για την Ιεράπετρα. Αυτή την αυθεντική, αληθινή Κρήτη αγαπώ και την αποζητώ συνεχώς, θλιμμένος με την απανταχού κακοποίηση της.

Το Vespone στον καλό δρόμο είναι μαγικό χαλί. Σαν αρχίσει να χαλά η στράτα με σαμαράκια, λακούβες, μπαλώματα οι αναρτήσεις δεν αποσβαίνουν σωστά. Αντιλαμβάνομαι τους περιορισμούς όταν το μπροστινό κατάγεται από … σκέλος αεροσκάφους. Άλλος ένας λόγος που δεν δικαιολογούνται οι Τοσκανέζοι να τοποθετούν πακέτο αναρτήσεων από… τα βάθη της Κίνας. Εντάξει ! κρατούν πάντα επαφή με το δρόμο αλλά κυρίως στις εγκάρσιες ανωμαλίες, στις ανωμαλίες γενικότερα η μέση του αναβάτη περνά δοκιμασία παρά την εξαιρετική σέλλα, με τη σωστό αφρώδες, που παλεύει να σώσει την κατάσταση.


Ο πρώτος ανεφοδιασμός της ημέρας στους Μηλλιαράδες όπου η αντλία, του νοικοκυρεμένου βενζινάδικου της ΕΚΟ με την ευγενική ιδιοκτήτρια, γέμισε με 7lt το HD200 και 5.7lt τη Vespa hpe, που είχαν διανύσει 180χλμ έκαστο καταναλώνοντας 25,71χλμ/λίτρο το HD και μπράβο! 31,57χλμ/λίτρο η Vespa. 
Στην αστική χρήση η κατανάλωση της Τοσκανέζας ανεβαίνει στα 21χλμ/λίτρο ανάβοντας τη ρεζέρβα μόλις στα 130-140 χλμ

Ο δρόμος προχωρά προς τον Ξενιάκο, Κατωφύγι πρώην κτηνοτροφικούς οικισμούς. Πρόσφατα στρωμένος άσφαλτο θυμίζει έντονα το αρχαίο ορεινό μονοπάτι που τον γέννησε. Kρυμμένος ακόμη, ανηφορίζει σεμνά αποκαλύπτοντας ένα από τα μαγικότερα τοπία της Κρήτης μέχρι τον 1ο αυχένα.
Μετά συνεχίζει, όντας πάνω στο Δικταία Όρη, κατά μήκος ενός αρχαίγονου ποταμού που τρέχει το χειμώνα. Δρυάδες, πρινάρια στα κατάφυτα πλάγια που ξεκινούν από τη βαθιά πράσινη, εναλλάσονται στην κεραμυδί, για να φτάσουν στη κιτρινωπή  φορεσιά τους, χαιδεύονται στον κρύο αέρα λυγόντας αρχοντικά μα βαθία ριζωμένα στο παραμυθένιο βουκολικό τοπίο που έχει ζήσει χιλιάδες χρόνους πίσω βλέποντας, γνωρίζοντας κάθε γεολογική μεταβολή, πολιτιστική αναφορά του τόπου μας.


Στο 2ο αυχένα ξεπροβάλει το μεγαλύτερο οροπέδιο της Κρήτης μισοφωτισμένο, σκοτεινό στα νότια. Ο ήλιος πάει για τη δύση του μέσα στην πιο λειψή χειμωνιάτικη μέρα του χρόνου. Βιαστικά κατηφορίζουμε βλέποντας αριστερά-δυτικά μας κλιμακώσεις με ξερολιθιές που βόρεια προστατεύει θεόρατος βράχος από το βοριά κρατώντας υγρασία στην άνυδρη γη. Φανταζόμαστε τους Μινωίτες γεωργοκτηνοτρόφους 3500 έτη πριν το Χριστό να καλλιεργούν βιδιανό, βηλάνα, κοτσιφάλι, λιάτικο αμπέλι ή άνυδρα μποστάνια με λαχανικά ή σιτηρά.


Λίγο μετά ο δρόμος σμίγει στους Αβράκοντες τον 1ο οικισμό του οροπεδίου που συναντάμε. Κατευθυνόμαστε ανατολικά-δεξιά προς το Τζερμιάδο στις «Οροπεδίου Γεύσεις» όπου ο Μανώλης αναγνωρίζει την πείνα μας, μας σερβίρει του θεού τα καλά που εύκολα βγάνει ο ευλογημένος αυτός τόπος. Αφού αντιστεκόμαστε σθεναρά στα επίμονα κεράσματα τσικουδιάς, πληρώνουμε σχεδόν ... τίποτα και παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο μέσω Ψυχρού, μέσα στη νύκτα, για τον Άγιο Νικόλαο φτάνοντας κατάκοποι στα Έξω Λακώνια όπου ο συντοπίτης μας Γιάννης θα μας φιλοξενήσει στο πατρικό του.

Ο δρόμος είναι καλός, γεμάτος στροφές, μ εξαιρετική θέα το πρωί. Ο led (μικρή και μεγάλη σκάλα) φανός της Vespa είναι χάρμα οφθαλμών αλλά ... στο στριφτερό δρόμο η ανύπαρκτη πλευρική διασπορά του, η όχι μακρινή εμβέλεια του κάνουν την πορεία κουραστική μέσα στη νύκτα.
Ο εξαιρετικής διασποράς παλιομοδίτικος φανός αλογόνου του HD200 θα λύσει ευτυχώς το πρόβλημα και θα βλέπουμε. Απορώ στους στριφτερούς σκοτεινούς δρόμους της Τοσκάνης δεν δοκίμασαν να βαδίζουν τα νέα Vespone νύκτα;

Το επόμενο Κυριακάτικο πρωινό ξεκινούμε για την γειτονική Κριτσά κι από εκεί στον Κρούστα για να μπούμε στο δάσος του Πρινιά. Μετά από την πανέμορφη διαδρομή από ένα γραφικό πέρασμα φτάνουμε στην ορεινή Κριτσά κατόπιν βαδίζουμε για τον Κρούστα όπου προς το δάσος διασχίζουμε περιποιημένους ελαιώνες που η φετεινή ολική επιδρομή του δάκου δεν ξέχασε.
Το δάσος είναι φροντισμένο, εξωραισμένο από τη δασική υπηρεσία. Είναι σπάνιου κάλους φυσική ομορφιά με την καλύτερη αμφιθεατρική θέαση του κόλπου του Μιραμπέλου στα βόρεια. Μαγεμένοι χάνουμε τη διασταύρωση για να κινηθούμε περιμετρικά του δάσους και ο χωματόδρομος μας κατευθύνει σε διασταύρωση προς τ οροπέδιο Καθαρού ή τις Μάλλες στους πρόποδες των ανατολικών Δικταίων Όρεων. 





Μετά από 21 χλμ σχετικά προσπελάσιμου χωματόδρομου τα δύο σκούτερ θα βρεθούν πάνω από τις Μάλλες, κοντά στο Σελάκανο, όπως η ηλικιωμένη γιαγιά, που μαζεύει χόρτα, μας ενημερώνει ενώ την κοιτάμε απορημένοι. 
Η θέα της ασφάλτου μας ανακουφίζει. Η διαδρομή Μάλλες, Ανατολή, Πρίνα, Καλαμαύκα, Ίστρο είναι από τις στριφτερότερες αλλά και γραφικότερες της Κρήτης. Στα δεξιά νότια οι Γεραπετρίτικες ακτές όπου γυαλίζουν τα θερμοκήπια στον γειτονικό κάμπο. Λίγο μετά την Καλαμαύκα ξεπροβάλει ξανά ο κόλπος του Μιραμπέλου στα βόρεια, που λάμπει κάθε που ο ήλιος μας κάνει τη χάρη να ξεπροβάλει τη νεφοσκεπή αυτή Κυριακή.



Σαν φτάνουμε στον Άγιο Νικόλαο στην παρέα προστίθεται και ο Γιάννης με το Aprilia Scarabeo 200 όπου μέσα από την πόλη ξεκινάμε παραλιακά φτάνοντας στις κακοποιημένες Ελούντα, Σχίσμα Ελούντας, Πλάκα.

Μετά ο δρόμος ανηφορίζει και λίγο παραπάνω  ένα φροντισμένο παρατηρητήριο, στο πλάι του δρόμου, δίνει μια εξαιρετική όψη της νήσου Καλυδώνας (Σπιναλόγκα) όπως και του κόλπου του Μιραμπέλου από τα δυτικά.

Ο δρόμος συνεχίζει για το Βρουχά και τις Σέλλες παρέχοντας φανταστική θέα στο κρητικό πέλαγος. Προχωράμε στα ορεινά Σχινιάς, Πατσόπουλος, Φινοκαλιά, Νοφαλιάς κατηφορίζοντας στις Κουρούνες όπου ξεπροβάλει από μακριά η Νεάπολη με την όμορφη φιλόξενη πλατεία της.



Ο 3ος ανεφοδιασμό καυσίμων δεν άλλαξε την εικόνα της κατανάλωσης. Μετά από υπόδειξη, φάγαμε στις Λίμνες στο1ο καφενείο (αριστερά στο χωριό ερχόμενοι από Άγιο Νικόλαο), φιλόξενα, ευγενικά, νόστιμα, με χαμηλή χρέωση.

Ευθύς με το τελευταίο φως της μέρας ξεχώρισα από την παρέα που θα κάνει Χριστούγεννα στο Λασίθι και κίνησα δυτικά 129χλμ για το Ρέθυμνο. Στη διαδρομή οι ριπές των 11 μποφώρ νοτιά έκαναν την επιστροφή μου συναρπαστικότερη ως τα Λινοπεράματα στο Ηράκλειο που με βρήκε το σκοτάδι. Οφείλω ένα μπράβο στους Τοσκανέζους της Piaggio που σχεδίασαν την νέα Vespa Gts hpe(MY19) να μην κλωνίζεται από τον αέρα, σε αντίθεση με τις προκατόχους της. Οφείλω επίσης να επισημάνω πως η κουβέρτα (Termoscud R154X) της TUCANO URBANO που φοράει η Vespa μου βοήθησε τα πράγματα στην ευστάθεια εκτός από το κρύο, την υγρασία και τη βροχή που κράτησε μακριά μου.


Άλλη μια φορά το αγαπημένο Λασίθι επιβεβαίωσε ότι δεν τ αγαπώ άδικα. Όμορφες όψεις της κρητικής γης, υπέροχοι, σεμνοί, φιλόξενοι άνθρωποι, εξαιρετικό φαγητό σε λογικές χρεώσεις.
Έφτασα στο πατρικό μου κουρασμένος από το ανεμόδαρμα, που συνεχίστηκε ηπιότερο μετά το Πάνορμο ως το ανατ. Ρέθυμνο. Ήμουν όμως ανακουφισμένος που η επιλογή μου να εντάξω ξανά, μετά από χρόνια, μια Vespa στις καθημερινές μετακινήσεις μου δεν ήταν απλά συναισθηματική απόφαση. Παρά τις κάποιες επιμέρους αρνητικές εντυπώσεις, που ανέφερα παραπάνω, παρουσιάζει ένα σύγχρονο, ολοκληρωμένο δίκυκλο σύνολο που υπόσχεται ακόμα και μακρινές εξερευνήσεις εκτός από ¨λουσάτες¨ αστικές μετακινήσεις.






-->