Ο νους στου βαποριού το κούρντισμα

 Στα ρέλια του Lato ο ηλιος βασιλεμένος αφήνει τη σκοτεινιά του σούρουπου να φέγγει.

Χιλιοκαμωμένο φεύγα, Ρέθυμνο Σούδα στο σπίτι στο Περαία, μα το στομάχι μου σφίγγει.

Ανάποδος νούς! Απ τη Δευτέρα κουρντισμένος αδυμονεί να πεί το "γειά σας" και τώρα μεράκλωσε.

Κάτω: Παραλία Σχοινάρια, Λυβικό πέλαγος

Σα να σορρόπιασε με το κύμα του 

λυβικού να χαιδεύει τα Σχοινάρια, με τη 

μυρωδιά από το νοτισμένα στάχυα που 

στεγνώνει φυσσουρίζοντας μ αρμύρα το 

νοτιαδάκι για τ Αμμούδι, μπορεί με τα 

αρμυρίκια πεζοπορώντας στην ακτή του 

Πλακιά, ίσως γιατί διάβηκε διπλά το Κουρταλιώτικο Φαράγγι.

Νωρίτερα στο Χανιώτικο δρόμο ενώ ο Βαυαρός γριλίζει σταθερά στις 4200 με 6η στο σασμάν διαβαίνοντας δυτικά τη βόρεια ακτή, τον Αποκόρωνα, στρίβει το Καλάμι, για να ξεπροβάλουνε τα Σουδιανά γκρέμια κι η Μαλάξα, να πιάσει το λιμάνι.

Το μυαλό μου επιμένει να βολτάρει από το Καμπαναριό της Παναγίας, στην αυλή του CasaMoazzo, στην Αγιά Βαρβάρα, τον Αγιο Φραγκίσκο, ατενίζει το σιδερόφρακτο μιναρέ της Νερατζές, προχωρά τα ενετικά σοκάκια για να καταλήξει στη Δογική αυλή του Palazzo Rimondi. 

Σαν ν αφησε κουσούρια στο κεντρικό μου τσιπάκι η σχεδόν 9μηνη συνεχή απουσία από την αφετηρία μου.

Ετσι είναι ! Ακόμα και ξένος σαν περιδιαβείς τα Ρεθυμιώτικα κολλάς, όχι εγώ που είμαι χτισμένος από τα τοπικά υλικά.

Τελικά με ότι και όπου κι αν μεθύσω, ότι και να υπερβώ ένα κομμάτι μου δε μεταναστεύει, για κανένα λόγο. 

Το καταπίνει το φευγιό το υπομένει, συμφιλιώνεται με το υπόλοιπο νομαδικό μου σαρκίο αλλά βάνει όρους πως δε μπορεί χωρίς τη νότια φυλακή του για πολύ. 

Μια τζούρα από αυτή (γιατί με παραπάνω βαρυστομαχιάζει) και δε παραπονιέται.

Τα βαπόρι σφυρίζει γιατί σαλπάρει. Καλό καλοκαίρι σε όλους ! 

Υ.Γ Είναι και αυτές οι τριανταφυλλιές της μάνας μου που μυρίζουν υπέροχα !