Κυριακής πρωινό, το τελευταίο στην πατρίδα την αυγουστιάτικη ανάπαυλα.
Την αμαριώτικη κοιλάδα κινώ να διασχίσω προς τη κουρίτικη ρίζα του Ψηλορείτη, νότια στις Ρεθεμνιώτικες άκρες.
Χίλια τα προσκυνήματα, ματαγυρίσματα σε τούτο τον αγαπημένο, αφετηριακό τόπο.
Ο γερμανός γρυλίζει νωχελικά τους κυλίνδρους του, μα σβέλτος στα πατήματα του, στρίβει σφιχτά μέχρι τη Τζιβέρα να ισιώσει, να βγει από το Πρασσανό φαράγγι, που φυλά της νύχτας τη δροσούλα, ν ατενίσει τη κοιλάδα από ψηλά, θαμπωμένη από την ανατολή, να διαβεί του Σίμα την καμάρα, τη βορεινή εμπασιά της.
Οι μυρωδιές του με ζώνουν γρήγορα, με μεθούν σ ένα παιχνίδι σύνδεσης-επαφής, παθιασμένου ερωτικού δεσμού καθώς στρίβω τις πρώτες κατάφυτες πράσινες στροφές, που ακουμπούν τη νότια Βρυσινιώτικη ρίζα, για να κατέβω γοργά στο συλλεκτήρα των πηγών του Πλατανιανού ποταμού το τεχνητό φράγμα.
Δίχως καθυστέρηση, ο αγαρμποσκαμένος στο τοπίο φυτεμένος, ακριβός νέος δρόμος με βγάνει αστραπή στους Απόστολους, μα πάντα θα αποζητώ τη κατάφυτη, υπέροχη διαδρομή που ασυντήρητη παρακμάζει πέρα από το φράγμα.
Το στεφανομένο πέρασμα των ευκαλύπτων της Σχολής Ασωμάτων διασχίζω, για ν αρχίσω ν ανηφορίζω τους Ιδαίους πρόποδες με φυτεμένα, από τα μινωικά χρόνια, Βυζάρι, Φουρφουρά, Κουρούτες, Νίθαυρη, Αποδοδούλου, Βαθιακό, Πλάτανο, Λοχριά.
Θα χαθώ στα στάχυα, στις κοντοκλαδεμένες χοντροελίες, τα νιόφερτα μουρέλα, τα πρόβατα που βόσκουν στου λυβικού τ αγέρι, ν ατενίζω δυτικά τον περήφανο Κέδρινο ορεινό όγκο και τη χαμηλότερη Σάμητο αδελφή του.
Θλιβερός, της απώλειας ο σκοπός για το σημερινό πέρασμα, με γυρίζει στο τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου του '82, στην ασυγκράτητα ρομαντική εφηβεία, πάνω στο δίκυκλο Sachsάκι (Hercules Ultra 50AC), που αγωνίζονταν, δουλεύοντας στα όρια περιστροφής του, να πρωτοδιασχίσει γοργά το δρόμο για το Αποδουλιανό πανηγύρι.
Η ομήγυρη συμμαθητών, καλεσμένοι στο χωριό του Κωστή Ψαρουδάκη, λίγο πριν την
2α Λυκείου θα περάσουμε ένα, για πάντα χαραγμένο στη μνήμη, διήμερο που εκτός από τη πρώτη γνωριμία με τη Ρεθεμνιώτικη Αμπαδιά, τη Κουρήτικη,Ψηλορείτικη νότια μεριά, θα μου ανοίξει ακόρεστα την όρεξη για τις ψυχοθεραπευτικές εξερευνήσεις που απλόχερα η φύση δίνει, πάνω στο δίκυκλο, σαν μαζί της συνδεθείς με όλες σου τις αισθήσεις.
Ο Κωστής μας αποχαιρέτησε αδόκητα, για το δίχως επιστροφή ταξίδι, τις τελευταίες μέρες του Μάη που πέρασε. Η ανάμνηση του διπλανού μου στην 4η δέσμη, της 3ης τάξης, στο 1ο Λύκειο του Ρεθύμνου, το 1984 είναι γραφή πολυσέλιδη.
Θα κρατώ πάντα μπροστά στο νου μου, ότι κείνο το κάλεσμα του '82 αποτελεί ένα από τα εναύσματα, να γυρνώ αχόρταγα καβάλα τις στραθιές και ρούγες του κόσμου, να ορέγομαι, να εφραίνομαι, να μαθαίνω, να συνδέομαι μ ανθρώπους.
Στο καλό Κωστή ! Έφυγες βιαστικά αφήνοντας πολλά πανηγύρια απουσίας σου !
ΥΓ: Σήμερα, στη μνήμη του, ο Μανώλης ευγενικά μου δωσε ν ανοίξω τις φωτογραφίες του αρχείου του Κωστή, να συνδεθώ πίσω με τις μέρες της αφετηριακής μου αθωότητας της οποίας προιόν είναι και η συννημένη φώτο.
(από ΑΡ Στελ Γαβαλάς, Κων Ψαρουδάκης, Αντ Καλλέργης, 1983)
