Ο Σκαρτσίλης της Mona Lisa απορρημένος με κοιτά, να πιάνω με τα λάστιχα στην πίσω σέλα τις τούρτες του, βέβαιος πως δεν θ αποσώσουνε στον προορισμό τους σώες. Αντε να του εξηγώ πως δεν υπάρχει μακριά, ούτε για τις τούρτες, ούτε για διψασμένους για περιήγηση στη πατρώα γη, στις μυρωδιές της Άνοιξης.
Οι σούβλες δεν μύρισαν ακόμα.
Ανηφορίζω νότια τ Αρμενοφάραγγο,
διασχίζω τον Αρμό για τον Άγιο Βασίλη
σαν 16χρονος στη πρώτη του δίκυκλη
απόδραση.
Πάνω: Βόρεια ο Νικηφ. Φωκάς κ το Κρητικό πέλαγος (Κάστελος, Ρέθυμνο)
Αριστερα & Κάτω: Εμπρος (δυτικά) η κοιλάδα της μινωικής Λάππας. Επισκοπή, Ρούστικα, Κούφη, Καρωτή, Αρχοντική, Αργυρούπολη
Κάτω: Στο βάθος (Β) Ο Αγ. Ανδρέας κ η Γωνιά
Κάτω: Κάστελος-Βαρσαμόνερο-Αγ Ανδρέας. Μια μαγική στράτα
Αργότερα επιστρέφω στο δυτικό Ρέθυμνο
κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας από τον
Κάστελο στο Βαρσαμόνερο μέσα στις
δρυάδες, τα πρινάρια, τις χαρουπιές.
Ομορφιά ανοιξιάτικη, λιόλουστη τούτη η
στράτα, αγαπημένη.
 |
| Ανάβαση Κέδρους από τον Αγιοβασιλιώτικο σρόμο δυτικά |
Το μεσημέρι με βρίσκει ν ανηφορίζω το Κέδρος από τ Αγιοβασιλιώτικα
Ο γερμανός σκαρφαλώνει σβέλτα με 4η στο σασμάν, σ ολάνθιστες πλαγιές και μαγεμένα γκρέμια.
Ακολουθεί τις κίτρινες ασφαλτολωρίδες, που θυμίζουν τη χειμωνιάτικη αγριάδα του περάσματος, που αγαπά τα χιόνια.
Ζυγώνω το Γερακάρι που γιορτάζει, κατηφορίζω προς το Μέρωνα να βουτήξω στ Αμάρι, στο στρωμένο τραπέζι, στ αντικρυστά και τις σούβλες.Σαν η κρεπάλη κοπάζει, αντιγυρνώ με τον ήλιο να φτάνει στη δύση.
Κάτω: Ο Αρμός με τους Αρμένους (Λήψη από Υστερομινωικό νεκροταφείο.
Του παπά ο σκύλος δεν έχει στεμό. Γυρίζει πέρα δώθε, κουνά την ουρά του και καλοτρώει ότι τονε φιλέψουνε.
Και του χρόνου γεροί, τις στράτες να πιάνουμε, ζωή να γεμίζουμε
