 |
| Ταφικό Μνημείο Βενιζέλων Ακρωτήρι Χανιά |
Το τελευταίο πρωινό του ’20 ξεπρόβαλε καθάριο στη βόρεια Κρήτη. Από τ Ανατ. Ρέθυμνο τ Ακρωτήρι στα Χανιά φέγγιζε με τη Σκλόκα ολόφωτη, αγέρωχη να λάμπει μέσα στη ζέστα του μεσημεριανού φωτός. Ο χτεσινοβράδυνος σεληνόφωτος ουρανός με την κοφτερή υγρασία είχε πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του.
Η Vespone (Gts 300hpe) ξυπνά στο πάτημα της μίζας, κάτω από τη σκιανιάδα της λεμονιάς, με το σκυλί χαρούμενο την ουρά του να κουνά μετά το χάδι του καλημερίσματος.
Ρολάρω για την πόλη διασχίζοντας την ανατολική παραλιακή λεωφόρο ως το Noble, στη γωνία της Σικελιανού, που δεν βαπόριασε τον ιταλικό καφέ λόγω της καραντίνας αλλά επιμένει να προσφέρει σε χάρτινο κύπελλο στο χέρι, έναν αληθινό διπλό espresso σκέτο, όπως επιβάλεται για να μην ντρέπεται.
Να σου ο Φώτης, σε λίγο ο Γιάννης με τον Ηλία, φίλοι συμμαθητές, που καταφτάνουν με το Γιάννη ν αγορεύει γνώριμα, τον Ηλία, πάντα σοβαρό, ν αντιδρά, το Φώτη να τσιγκλίζει με πάθος την αυτοσχέδια παράσταση που εξελίσεται όντας καθισμένοι όλοι μαζί στο βορεινό στηθαίο που βλέπει στην ατέλειωτη χρυσαφιά αστική Ρεθεμνιώτικη αμουδερή ακτή στο Κρητικό πέλαγος. Όπως τότε στο Γυμνάσιο, το Λύκειο, σαν να μην πέρασαν τα χρόνια κι ας γκριζάρησαν οι κόμες, η ομήγυρη σφριγηλή, ακμαία συνεχίζει σκορπώντας θεραπευτικές εικόνες, στιγμές μέσα στο γέλιο και την πλάκα. Ακόμα και μέσα από τις μάσκες.
Σε λίγο ξεκινώ για τα Χανιά για μια εξ αναβολής επαγγελματική υποχρέωση. Μάλλον ορθά τη χασομέρησα για σήμερα να γίνει, για να χαρώ τη χειμωνιάτικη λιακάδα πάνω στο ΒΟΑΚ, με τη Vespone να πατεί αγέρωχη, γοργά να τρώει τα χιλιόμετρα ως τα προάστια της γειτονικής πόλης.
Δίχως πολλά φτάνω ν ανηφορίζω τ Ακρωτήρι, απ το Βλητέ στις Κορακιές, στρίβοντας στο φρεσκοστρωμμένο ασφαλτοτάπητα της στριφτερής διαδρομής, που χει το Σουδιανό κόλπο στα νοτικά της και τη Μαλάξα απέναντι βουνίσιο παντοτινό προστάτη.
Σαν γρήγορα τελειώνω τη δουλειά στρίβω για το μνημείο των Βενιζέλων που χει πανώρια θέα απ τα Χανιά ως τη Σπάθα.
Απάνω στα δυτικά μπεντένια θυμούμαι τις κοπάνες απ το σχολειό στις χειμωνιάτικες λιακάδες, σαν η πειθαρχία για γνώση σώζονταν και η εφηβική παρόρμηση για τις μυρωδιές της ζωής νικούσε. Πάνω στη σέλα του αειθαλούς HERCULES Ultra50AC, που στο όριο περιστροφής του, μ έφερνε στο ίδιο αγνάντι να θωρώ από ψηλά απ τα Χανιά με το ενετικό λιμάνι ως μέσα βαθιά στη Κίσσαμο, με τη νησίδα της Θοδωρούς, μονάχη στην αναμεσάδα, να κολυμπά στα κρητικά νερά ως της Σπάθας το μακρύ ακρωτήρι.
Ο ήλιος βασιλεύει γρήγορα τα σύντομα χειμωνιάτικα απογεύματα με τις υγρές παγωμένες βραδιές να ζυγώνουν αμείλικτα.
Χαιρετώ την παρέα που με τη συντροφιά της μοιράστηκα τις όμορφες εικόνες. Κατηφορίζω τα ίσια πίσω ανατολικά για τα Ρεθεμνιώτικα. Στις 5,10μμ περνώ το Καλάμι και 5 λεπτά παρακάτω ανηφορίζω τον Αποκόρωνα. Στα δεξιά μου νότια οι Μαδαρίτικες βουνοκορφές χιονισμένες φεγγίζουνε στη σκοτεινιά που πέφτει. Η κατηφοριά πιάνει στου Μπαμπαλή το σταυροδρόμι. Μια μυρωδιά, μεθυστική της καύσης, απ τα ξερά κυπαρρίσια που σιγοκαίνε στα υπαίθρια καρβουνοκάμινα στο δάσος της Κρυονερίδας περνά στο κράνος. Αυτή η μυρωδιά! Πάντα με μαγεύει, με δένει ωσάν νεραϊδόμυρο στα κατάβαθα μου, ταυτοτικά, με το τι νοώ πατρίδα. Σαν τ αθάνατα μεσοδόκια που τρέφει τούτο το δάσος και κρατούνε στους αιώνες πατώματα, σκεπές στα κρητικά λιθόκτιστα σπίτια.
Εξαγνισμένος, καθάριος περνώ τη Γεωργιούπολη. Παρακάτω οι Ρεθυμνιώτικες βόρειες ακτές που ξεκινούν με καλωσωρίζουν με ένα θερμό αεράκι.
Το πέρασμα του Πετρέ, όπως τα Γερανειώτικα είναι χωρίς τράφικο. Δίχως να το καταλάβω έχω ξαναπιάσει δυτικά το Ρέθυμνο. Διασχίζω τον Κουμπέ, στρίβω στη χερσόνησο του κάστρου της Φορτέζας φτάνοντας στη MONA LISA του Σκαρτσίλη στην Π. Πόλη, να παραλάβω μια αριστουργηματική βιενέζα, απαραίτητο συμπλήρωμα στο τραπέζι της πρωτοχρονιάς.
Κουρασμένος μα γεμάτος στο σπίτι γράφω για να μην τα πάρει ο αέρας όπως τόσα άλλα.
Μια χρονιά τόσο αλλιώτικη, τόσο μοναχική, φοβική, κακοποιητική αλλά απολογιστική, διδακτική κάνει φινάλε. Σαν την κακή πεθερά κάνει γλύκες στο ξεπροβόδισμα.
Ας μας λούσει υγεία, συνοχή, αλληλεγγύη το νέο έτος!
Ας φέρει γαλήνη, ευημερία σ όλο τον κόσμο, σε μικρούς, μεγάλους ΟΛΟΥΘΕ! ΟΛΟΓΥΡΑ!
